Op het strand zat hij het liefst alleen, spelend met een emmertje en een schepje. Wat water erbij en meer had hij niet nodig. De rest van de kinderen speelden met elkaar, sprongen in het water, gilden en maakten veel lawaai. Hij niet, hij had genoeg aan dat emmertje.
We zijn hem wel eens vergeten. Ik zie hem nog zitten achter van die enorme stootkussens (bescherming voor de kleintjes) in zo’n speelparadijs waar alle kinderen rondrennen en hij met één stukje speelgoed de hele middag zoet was. Wij druk met broer en speelmaatje en ineens dringt het door…hoe gaat het eigenlijk met hem?? En daar zit hij, nog steeds op dezelfde plek, volledig zoet in zijn eigen wereld.
Zijn verjaardag vieren? Hij vond het verschrikkelijk. Het liefst zat hij op het deksel van de zandbak met het eerste uitgepakte cadeautje te spelen en de rest, dat geloofde hij wel. Handig dan zo’n grote broer, die regelde wel dat alles uitgepakt werd. En daarover gesproken, zijn grote broer was ( en is) ook zijn grote held. Zijn grote broer trok hem wel bij de stoeprand vandaan als hij weer dromerig niet goed om zich heen keek.
Toen kwam school, ging het eerste jaar best goed in groep 1. Daarna kwam groep 2, toen werd het toch wat lastiger. Hoe moest hij contact maken met zijn klasgenootjes? Wat waren de (mini) sociale regels onderling? Zijn schat van een juf wilde graag eens met ons praten. Dat hij toch wat anders was dan de andere kinderen. Of wij dat ook zagen? Ja dat zagen wij ook. Ze gaf veel om “haar” kinderen, dus ook om hem. Of we eens wilden nadenken over wat ze ons uitgelegd had. Natuurlijk, dat doen we. Ze lette op hem, hielp hem, echt de allerbeste kleuterjuf die we ons konden wensen.
In groep 3 kwam de volgende juf, ook zij observeerde hem goed. Weer een gesprek. Misschien een idee om met de intern begeleider te praten? Uiteraard natuurlijk. En uiteindelijk besloten om hem te laten testen. Zes jaar was hij toen. De uitslag; hij heeft het Syndroom van Asperger. Wat we nu een vorm van ASS noemen. Dat betekent Autisme Spectrum Stoornis. Ik heb altijd een hekel gehad aan de uitdrukking stoornis. Want het is geen stoornis, integendeel. Je hersenen werken gewoon op een iets andere manier. En helaas zorgt dat in onze wereld voor wat problemen. Niet voor ons hoor, maar voor hem. Want weet je, als de schooldag begint, gaan de kinderen meteen al onderling regelen wie met wie gaat afspreken na schooltijd. Hij niet, hij leeft in het moment, staat totaal nog niet stil bij het eind van de middag. Dus als hij af wil spreken, kan er niemand. Dat was allang al geregeld. Kunnen de andere kinderen niets aan doen hé, zo gaat het in het sociale gebeuren. Alleen heeft hij geen idee hoe dit sociale kindersysteem werkt, omdat zijn hersentjes toch op een andere manier werken of later de signalen doorgeven.
Dus die diagnose, Asperger. Oke, geen idee wat dat is, in elk geval niet die groente😉. Eerst maar eens uitzoeken. Autisme was ver van ons bed, dachten we tenminste. Nu met alle kennis, weten we dat autisme ook erfelijk kan zijn. En ja hoor, in mijn familie lopen er nog twee rond. Geen probleem hoor, maar wel handig om te weten! We hebben ons er in verdiept. Gevraagd aan mensen die er verstand van hebben en steeds meer kennis opgedaan. Fijn, want dan begrijp je ineens toch veel meer van bepaalde momenten in zijn leven die niet makkelijk zijn. Want waarom kan hij toch zo’n woedeaanval krijgen? Of verteld hij nooit zoveel? En zo liepen we tegen meerdere dingen aan die we eerst toch niet helemaal snapten. Je krijgt niet echt een gebruiksaanwijzing mee na de geboorte van je kind. Het enige wat we zeker wisten is dat we verschrikkelijk veel van hem houden ( en van zijn grote broer en kleine zus) en dat we het allerbeste voor hem wilden.
Dus op zoek in het land van de hulpverlening, dat was de volgende stap. Als je hier nog nooit mee te maken hebt gehad kom je toch echt in een andere wereld. Waar start je in hemelsnaam? En wat is goed voor hem, of doe je het ook voor jezelf dan? Want ja heel eerlijk, voor ons als ouders is het ook niet altijd makkelijk. Ik had dan toch liever meteen die gebruiksaanwijzing gehad, hoe ingewikkeld die ook mocht zijn. Nu moeten we alles nog uit gaan vinden. Maar goed, fouten maken mag. Leer je van toch. We hebben veel gedaan met hem en voor hem. Niet altijd pakte dit goed uit. We kwamen bijvoorbeeld bij een grote kind en jeugdpsychiatrische organisatie terecht. Volg het Asperger pad stond (niet echt hoor) bij de voordeur. Wat ik bedoel, is dat we het gevoel kregen dat ze ( de hulpverleners) niet naar hem en naar ons keken maar het Asperger pad aanboden. Dus dezelfde ondersteuning aanboden wat ze alle kinderen met Asperger en hun ouders aanbieden. Maar elk kind is verschillend, en ook alle ouders zijn verschillend. Wij hadden liever de hulp op maat gehad, dus wat bij ons kind én bij ons gepast had. Niet dat zij het niet goed deden, zeker niet. We hebben daar fijne mensen ontmoet met veel kunde en wetenschap. Je leert overal van, waar je ook komt. Maar dit was niet ons pad voelden wij. En nu? We vonden een schat van een vrouw, zij gaf PMT. Dat betekent Psycho Motorische Therapie. Ik kan mij voorstellen dat je hier nog nooit van gehoord hebt, hadden wij ook niet. Ik zal het je in mijn eigen woorden proberen uit te leggen. PMT is door middel van sport en spel in contact komen met je eigen lichaam. Je brein en je lichaam werken altijd samen en hoe je beweegt of reageert zegt meestal ook iets over hoe je je voelt. Nou was het best lastig hoor om aan de zijlijn te zitten en zien hoe je kind getriggerd werd om bijvoorbeeld boos te worden. Maar hij leerde door deze therapie wel hoe het kwam dat hij boos werd en te voelen wat er dan gebeurt met zowel zijn hoofd als zijn lijf. En ook wij, daar aan die zijlijn keken mee en leerden hem steeds beter kennen.
Als je er meer over PMT wil weten, lang leve Google 😉
Ik laat je de volgende keer weer graag een stukje over onze schouder meekijken(lezen) naar ons verhaal…
